milionyprzyjaciol.pl - DRZEWA - PIOSENKA G. BRASSENSA

AUTOR

FILIP ŁOBODZIŃSKI

W dzieciństwie marzył, żeby zostać gepardem, i niemal na pamięć wkuwał Życie zwierząt A. E. Brehma. Z czasem przeorientował się z sawanny na zajęcia miejskie. Jest iberystą, tłumaczem, dziennikarzem. Czasem muzykuje. Jako wolontariusz wspiera bezdomne zwierzęta i ludzi, którzy im pomagają. Mieszka m. in. z kotką Milą, pochodzenia śmietnikowego.

ARTYKUŁY

http://malbork.lento.pl/karo-przywiazany-do-drzewa-czeka-na-lepsze,973754.html

DRZEWA - PIOSENKA G. BRASSENSA

Już zaraz Święta Bożego Narodzenia. To oznacza prezenty. Także te nieprzemyślane. Póki takim prezentem jest para skarpet albo opiekacz, można przeżyć. Ale pod choinkę trafia często piesek, kotek, świnka morska, papużka. Uciechy mnóstwo, potem dopiero okazuje się, że są też obowiązki. No i przede wszystkim spora zmiana w domowym życiu.

Rzeczywistość zapuka do drzwi prędzej czy później. A z pewnością przy okazji rodzinnych ferii lub wakacji.

Przez lata we Francji kanikularne cymbały z Paryża, jadąc na Riwierę, porzucały swoje pieski i kotki w skądinąd słynnym z nugatów mieście Montélimar. Do głębi przerażony tym haniebnym procederem, Georges Brassens – jeden z największych poetów francuskiej piosenki – napisał piosenkę Montélimar, która jest aktem oskarżenia i klątwy na familie sprawców zwierzęcych nieszczęść. Tu oryginał:

http://www.youtube.com/watch?v=uaBKilmxWvs

A poniżej próba spolszczenia tej piosenki. U nas nie ma takiego miasta hańby. U nas sprawę załatwia się w lasach – każdy jest dobry. Wystarczy wstukać w wyszukiwarkę „pies uwiązany do drzewa”: tysiące wyników. Dlatego polska wersja musi być nieco zaadaptowana. I nosi tytuł Drzewa.

Zespół Reprezentacyjny opracował już ją muzycznie. Może mogłaby to być piosenka towarzysząca akcji uświadamiania rodaków, że pies czy kot uwiązany w lesie to moralna klęska ludzi?

Walizek stos –

dzieciarnia hops,

kiciunię bierz

i psiunia też –

bezmyślna, zła,

obłudna ćma

na urlop gna.

Ma cel ten rajd:

nadmorski raj –

ruszyli już,

aż poszedł kurz,

do dechy gaz,

już czas, już czas,

po drodze – las.

Te kreatury

z progeniturą

wreszcie niech

się dowiedzą, że

do was się głupi

przywiązał pupil,

wy go więc

nie wiążcie do drzew.

Rodzinę wszak

wnet trafia szlag,

dzieciarnia wraz

podnosi wrzask,

bo psiunio ma

nudności, a

kiciunia szcza.

Nie dali im

aviomarin,

a teraz brud

i jeszcze smród,

nie zmyję sam

z tych obić plam –

przeklęty kram!

Te kreatury…

Obłudna ćma

już potąd ma,

ten kot, ten pies –

nadał ich bies,

mówimy: pas,

do dechy gaz,

już widać las.

Mamy, psiakość,

futrzaka dość,

sznur cienki ciut,

więc może drut…

Wjeżdżamy w cień,

ten dobry pień –

ech, co za dzień!

Te kreatury…

Kiciunia więc

i wierny pies

już dzielą los

banitów z szos

i niesie się

po lesie jęk

pękniętych serc.

Obłudna ćma

nad morze gna,

więc życzę tym

palantom, nim

dopadną met,

niech skończą wnet

na jednym z drzew!

data publikacji 20-12-2013

Chcesz skomentowac a nie masz Facebooka? Napisz do nas - redakcja